Het OSPAR-Verdrag

België is één van de partijen van het Verdrag inzake de bescherming van het marien milieu van de Noordoostelijke Atlantische Oceaan (OSPAR-Verdrag: Parijs, 22 september 1992; goedgekeurd bij wet van 11 mei 1995). Door middel van dit verdrag willen 16 partijen (de Europese Unie en 15 landen: België, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Ierland, IJsland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Portugal, Spanje, Zweden en Zwitserland) beter samenwerken om het marien milieu van de noordoostelijke Atlantische Oceaan beter te beschermen. Het Verdrag is een samensmelting van het Oslo-Verdrag (1972) m.b.t. dumping van afval in zee en het Parijs-Verdrag (1974) m.b.t. vervuiling van de zee door lozingen vanaf het land en door de offshore-industrie. In 1998 werd het Verdrag uitgebreid naar een algemene bescherming van biodiversiteit en ecosystemen en het behandelt daardoor ook andere menselijke activiteiten met mogelijke effecten op het mariene milieu.

Om de diverse bedreigingen voor het marien milieu te behandelen, worden de activiteiten binnen het OSPAR-Verdrag onderverdeeld in 5 thematische strategieën over:

In elk van deze strategieën worden overeenkomsten gesloten over monitoring en beoordeling van de toestand van het marien milieu, en het opstellen van een gezamenlijk programma met maatregelen. Het Verdrag heeft geen bevoegdheid over visserij – die valt onder nationale bevoegdheid en/of onder gezamenlijke afspraken binnen de Europese Unie.

Het OSPAR-Verdrag vormt een belangrijke basis voor de wet van 20 januari 1999 ter bescherming van het mariene milieu in de zeegebieden onder de rechtsbevoegdheid van België (Staatsblad van 12 maart 1999). Het OSPAR-Verdrag speelt een belangrijke rol voor de uitvoering van de Kaderrichtlijn Mariene Strategie van de Europese Commissie (2008/56/EC) voor wat betreft het uitvoeren van een gecoördineerde monitoring en beoordeling van de gezondheidstoestand van het mariene milieu.